We herinneren het ons nog levendig toen in 2010 een kleine Ier, Conor O’ Brian, met zijn band Villagers, de grote Schouwburg van de Arenberg op het in België ter ziele gegane Crossing Border festival deed vollopen na de lovende kritieken over zijn debuutplaat “Becomming A Jackhal”. Niet alleen de naam heeft Conor geleend van zijn collega en lookalike Conor Oberst, ook zijn emotionele zangstijl en inleving in de songs. Waar deze laatste met Bright Eyes als band naar buiten treedt, doet O’Brian het dan weer met Villagers. In 2008 werd Villagers door de Britse pers met lovende kritieken overladen bij zijn debuut EP “Hollow Kind”. Twee jaar later was het de beurt aan de rest van de wereld kennis te maken meteen volwaardig debuutalbum, “Becomming A Jackhal”, dat al dadelijk een nominatie voor de prestigieuze Mercury Prize in de wacht sleepte. Een entree langs de grote poort noemen ze zoiets.

Vandaag toeren Villagers door Europa met hun laatste worp “The Art Of Pretending To Swim”, een plaat die al het voorgegane nog overtreft en niet enkel hun folk-rock en singer-songwriter ambities in de verf zet, maar ook qua arrangementen en instrumentaal een gedurfde en geslaagde stap zet richting gelaagdheid met synthesizers, strijkers en soulvolle blazers. Niet voor niets dus was Het Depot goed volgelopen.

Waar we in zijn beginjaren een schuchtere en bedeesde Conor O’Brian op het podium zagen, is deze jongeman vandaag open gebloeid, durft hij zijn emoties meer delen met zijn publiek en spoort hij zijn fans zelfs aan tot een geslaagde samenzang zoals vanavond in de vrolijke klassieker “Nothing Arrived” uit zijn tweede album “Awayland”. De hoge noten van een geamuseerde O' Brian halen in de zin “Guess I was bussy”, lukt iedereen niet zo goed maar het was één van de hoogtepunten van een anderhalf uur durende, dikwijls vurige set, waar publiek en artiest op één lijn stonden.

Villagers ging kabbelend op een gitaartokkel van start met een intiem “Did You Know”, gevolgd door het emotionele “Memoir”, waarin Conor vrije liefde en losbandigheid tot inhoudsloos herleidt. Liefde en relaties, in al zijn aspecten, zijn één van de geliefkoosde onderwerpen van Conor O’ Brian en hij laat ons vele kanten van de medaille zien. Het met knappe stemsamples opgeluisterde “Love Came With All That It Brings” legt depressie en hartenpijn bloot en eerst lijk je wel Radiohead te horen, waarna het nummer soulvol jazzy kantelt en uitmondt in het hoopvol en gejaagde “Again”, waar hij het artistieke en de kunst tot zijn trouwste bondgenoot uitroept. Als meest soulvolle song steekt echter “A Trick Of The Light” er torenhoog bovenuit met een verleidende bas en zwoele trompet. Het breekbaar solo achter piano uitgevoerde “Fool” blinkt dan tekstueel weer uit in onschuldigheid en naïviteit. Topper van de avond blijkt het door het publiek enthousiast onthaalde ”Hot Scarry Summer”, een emotionele breakup song, maar vooral een aanklacht tegen de homofobie, waar de woorden “In the heat of the night, And all the pretty young homophobes, Looking out for a fight” weinig aan de verbeelding overlaten.

Het is met het hartverwarmende “Courage” uit het album “Darling Arithmetic” dat Villagers ons uitwuift met een boodschap om te onthouden, “Nothing comes for free”. Zelfs een talentrijk artiest als Conor O’ Brian moet ervoor vechten, maar vanavond heeft hij de strijd moeiteloos gewonnen.

Yvo Zels

Foto's © Yvo Zels